Jan Amor Tarnowski ( 1488 – 1561 ) był prawnukiem Zawiszy Czarnego, kasztelanem krakowskim, wojewodą krakowskim i ruskiem oraz wielkiem hetmanem koronnym. Był przedstawicielem potężnego rodu możnowładczego – Leliwitów oraz jednym z najwybitniejszych ludzi polskiego renesansu.

Po kampanii obertyńskiej został uznany za nieprześcignionego wodza swojej epoki. Jan Amor Tarnowski w polityce był zwolennikiem Habsburgów oraz Szydłowieckich natomiast przeciwnikiem królowej Bony, jego siostrzeńca Piotra Kmity oraz szlacheckiego obozu reform. Jan Amor Tarnowski wspólnie z królem opracował strategię militarną w wojnie z dnia 16 lutego 1520 w Toruniu. Sam jednak brał udział w wojnie polsko – krzyżackiej, która miała miejsce w 1519 – 1521 roku.

 

W latach 1534 do 1537 w okresie wojny litewsko – moskiewskiej Jan Amor Tarnowski dowodził polsko – litewską wyprawą na Moskwę. Zdobył Homla oraz Staroduba w 1535 roku co przyniosło mu sławę. Jest autorem traktatu o sztuce wojennej ” Consilium rationis bellicae ” ( 1558 ).