Stanisław Grabski – (ur. 5 kwietnia 1871 w Borowie, zm. 6 maja 1949) – ekonomista, polityk, poseł na Sejm, starszy brat ówczesnego premiera oraz ministra skarbu Władysława, twórca złotego polskiego.

Dla Stanisława 1890 rok był czasem, gdy wstąpił do Związku Robotników Polskich, należał do tzw. Kas Oporu. Po roku wyjechał uczyć się na studia w Berlinie. Przez lata głosił hasła niepodległościowe. Współzałożyciel PPS, członek zarządu Ligi Narodowej, wiceprezes SND. W latach 1919 do 1927 poseł na Sejm Polski (należał do Związku Ludowo-Narodowego). 1925 rok przyniósł Stanisławowi Grabskiemu posadę ministra wyznań religijnych oraz oświecenia publicznego. Autor wielu ustaw. Podczas okresu 20-lecia otrzymał odznaczenia takie jak: Order Gwiazdy Rumunii, Order Korony Rumunii III klasy, czy Order papieża Piusa IX I klasy.

Jak przystało na czołowego polskiego polityka tuż po najeździe ZSRR został wzięty w niewolę. Wydostał się 1941 roku, wyjechał do Wielkiej Brytanii, a dokładniej do miasta Londyn. Z wykształcenia profesor, 2-krotnie się żenił.