Janko z Czarnkowa – Był słynnym polskim kronikarzem, zajmował się gromadzeniem materiałów historycznych, uznawany za biegłego dyplomatę.

Życiorys

Janko z Czarnkowa urodził się około 1320 roku w Czarnkowie, zmarł pomiędzy 1386 a 1387 rokiem w Gnieźnie. Był synem Bogumiła, wójta czarnkowskiego oraz komendanta straży broniącej ludności przed najazdami margrabiów brandenburskich. W 1366 roku Kazimierz Wielki mianował Janka podkanclerzym Królestwa Polskiego. Odegrał ważną rolę przy zakładaniu Akademii Krakowskiej. Jego szybko rozwijającą się karierę zakończyła śmierć Kazimierza Wielkiego.
Został on wtedy oskarżony o próbę kradzieży z grobu króla insygniów funeralnych. W 1371 roku wygnano go z ojczyzny za spisek przeciw Andegawenom.

Kronika

Mężczyzna zdecydował się w latach 1377 – 1386 napisać kronikę. Obejmowała ona okres 1370 – 1384. W czasach tych Janko z Czarnkowa był bezpośrednim świadkiem różnych wydarzeń historii Polski. Jego kronika ma specyficzną budowę, ponieważ jest pozbawiona początku i końca. Posiada cechy pamiętnika. Kronika powstała pod koniec życia Janka. Pierwotnie napisana w języku łacińskim. Została ona przetłumaczona przez Józefa Żerbiłłę. Zaczyna się od opisania śmierci Kazimierza Wielkiego. Znany król ukazany jest w dziele jako wzór władcy. Czasy panowania Ludwika Węgierskiego uznaje za okres chaosu i niepewności. Koniec kroniki dotyczy informacji na temat lokalnych zdarzeń, jakie miały miejsce w Wielkopolsce w 1384. Dzieło zachowało się tylko w dziesięciu kopiach z XV wieku.